Czas ciszy. Nawet jeśli nasycenie hałasem sporów nieco przycichnie, skrzek pośpiechu pozostanie wokół wszechobecnie. Czas ciszy jest słyszalny tylko intymnie. Nie w blasku świecidełek i nie w harmonii pięknych melodii. Czas ciszy może dotknąć nas osobiście, niedostrzegalnie i czule. Jesteś gotowa?


Żeby dotknąć aksamitnej głębi ciszy nie wystarczy wzruszająca chwila wigilijnego sianka. Aksamitna ciemność ciszy rodzi się pomiędzy. Pomiędzy zakupami prezentów i przyrządzaniem potraw. Pomiędzy chwilą i jej zatrzymaniem. Pod warunkiem, że zechcesz ją zaprosić. W moim zaproszeniu towarzyszy mi myśl nieustępliwa o gotowości wybranej i zadbanej, wypieszczonej jak skóra kobiety przed nadejściem oczekiwanego… Myśl o wigilijnej wdzięczności… wigilijnym przebaczeniu… wigilijnej bliskości… Nie tej, powstałej w smaku opłatka, lecz tej uwitej w gniazdku mozolnej refleksji obnażającej i kojącej wszystkie drzazgi dokuczliwej niegotowości - udawanego spełnienia. Czas ciszy wymaga starannej gotowości… Jesteś gotowy?

Wdzięczność. Z przyjemnością otulasz się każda myślą o ludziach zdarzeniach i chwilach, za które jesteś wdzięczny… Najpierw te najbardziej oczywiste… najwyraźniejsze i najświeższe… Potem te zapamiętane… Potem także te, które już rozdaliśmy w słowach czy gestach. Adresatów wielu… A gdy sądzisz że nasyciłeś się wdzięcznością… Czy dostrzegłaś wszelkie jej barwy? Dopieszczona gotowość na świat ciszy to nie tylkko ta łatwa i przyjemna wdzięczność dla życzliwych. To wdzięczność dla całego świata. Są w nim ludzie i zdarzenia nielubiane… Przyglądam się swojej niechęci, złości czy rozczarowaniu. I mozolnie krzesam wdzięczność… Za smutek i żal… za tęsknotę i niespełnienia… za rozczarowanie i przerażenie… Za to co zostawiły…. Czego nauczyły… Rozpuszczam „obraz wroga” w sobie… Oczyszczam siebie…. Tyle mogę zrobić. Jesteś gotowa?

Przebaczenie. Och, wybaczam Ci wszystkie niedoskonałości…. Wszystkie przegapienia i łatwe drobiazgi… Gdzieniegdzie cierń trudności…. Ale ok… wybaczam Wam wszystkie Wasze…. A czy wybaczam sobie? Wszystkie swoje złości na siebie… Swoje smutki zaniechań, których nie mogę odżałować?? Czy wybaczam wodzie, która już przepłynęła, a była nie taka, jak chciałbym, żeby była?... Oczyszczam myśli i drzazgi po myślach. Mozolnie. Nie dla Boga i nie tak bardzo dla innych… Na pewno jesteś gotowy?

Bliskość. Jak cudnie…. Czas na bliskość… na czułość i spełnienie… Tak bardzo blisko, jak bardzo pragniesz… Tyle,, ile pragniesz… Tylko tyle... Kocham tyle, ile dojrzałości będzie, by ją przyjąć… Jestem gotowy?

Takiej gotowości na Zycie codzienne i na Życie w Święta Wam i sobie życzę….